Άρθρο μου στο liberal.gr
Κυκλοφόρησε κάποτε στη χώρα μας η «λαϊκή σοφία» πως αν στην Ελλάδα πετάξεις πέτρα, ή γάτα, ή πρόεδρο θα πετύχεις (προφανώς προτιμότερο είναι οι πετρούλες να μένουν… απέταχτες).
Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται ένα συγκλονιστικό φαινόμενο: αν ρίξει κάποιος μια πέτρα (πάντα μεταφορικά) προς την αξιωματική (κυρίως) αντιπολίτευση, θα πετύχει σίγουρα κάποιον στρατηγό, για να μην πούμε στρατηλάτη.
Πράγματι, στο κόμμα που είχε παραδώσει την εθνική άμυνα στην αρσενική έκδοση της δημοφιλούς κούκλας Barbie (μόνο που τη θέση του Κεν είχε αναλάβει ο υπ άμυνας, ο Καμμένος αεροπόρος, ο Καμμένος πλοίαρχος, ο Καμμένος κομμάντο κ.ό.κ.) και που δεν είχε πρόβλημα να παίξει την εθνική κυριαρχία στα ζάρια, αφού, άλλωστε, «η θάλασσα δεν έχει σύνορα» και «δεν έγινε και τίποτε αν χάσουμε μερικά νησιά», έχουν επιδοθεί σε έναν άτυπο διαγωνισμό υπερπατριωτισμού και ανάδειξης των… τακτικιστικών τους ικανοτήτων σε υψηλής έντασης σενάρια εμπλοκής!
Φτάσαμε σε σημείο να νουθετεί την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεών (Ε.Δ.) μας ως προς την τακτική της γνωστός και μη εξαιρετέος πρώην σύμβουλος του Τσίπρα ο οποίος είναι… αρνητής στράτευσης. Χώρια που οι μισοί Συριζαίοι δηλώνουν διεθνιστές, εχθροί της αύξησης της θητείας, αντιμιλιταριστές, ενώ μέχρι προσφάτως και ο αρχηγός τους δήλωνε το απίστευτο: «η θάλασσα δεν έχει σύνορα».
Πέρα από την πλάκα όμως, ειδικά την κακόγουστη που φαίνεται να κάνουν τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά αυτήν την περίοδο απαιτεί σύνεση, ψυχραιμία και ομοψυχία. Σύνεση πρωτίστως από την πλευρά της κυβέρνησης. Κάτι που άλλωστε έχει ήδη αποδείξει ότι μπορεί και επιδεικνύει. Η συνεχής και προσεκτική προσέγγιση φυσικών, διαχρονικών, ακόμα και αναπάντεχων συμμάχων (πολλές φορές μάλιστα επαναπροσέγγιση, αφού η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άφησε πίσω της μια αβελτηρία στις διεθνείς μας σχέση και άφησε «μισοτελειωμένες» δρομολογημένες συμφωνίες συνεργασίας από την περίοδο Σαμαρά) μας δίνει τη δυνατότητα να χαράξουμε στρατηγικές ήπιας ισχύος, δηλαδή μέσω του διαλόγου, της επίκλησης του διεθνούς δικαίου και, φυσικά, των οικονομικών συμφερόντων.
Γιατί αυτό που γενικά η κοινή γνώμη δεν λαμβάνει υπόψη της είναι πως οι υδρογονάνθρακες είναι η κορυφή του παγόβουνου στην περίφημη «συνεκμετάλλευση» που τόσο αποζητούν οι Τούρκοι: αλιεία, διεθνής ναυσιπλοΐα και εμπόριο, τουρισμός, και, φυσικά, η περιβόητη διπλωματία των αγωγών, αφορούν πολλαπλάσια και πιο άμεσα οικονομικά πλεονεκτήματα όποιου «ελέγχει» το Αιγαίο και εν γένει την Ανατολική Μεσόγειο από κάποια υποθετικής ακόμα οικονομικής σημασίας κοιτάσματα στο Αιγαίο. Ειδικά το ζήτημα των αγωγών, δηλαδή η απευθείας τροφοδοσία της Ευρώπης με ορυκτά καύσιμα από τη Μέση Ανατολή μέσω της Ανατολικής Μεσογείου, είναι ένα αγκάθι στα πλευρά της Τουρκίας, αλλά και της Ρωσίας, της οποίας η οικονομία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την αγορά της (Δυτικής κυρίως) Ευρώπης.
Κι αν η σύνεση της κυβέρνησης είναι αντικείμενο επιχειρηματολογίας, εκείνο που δεν τίθεται επ’ ουδενί εν αμφιβόλω είναι η ψυχραιμία που μας εμπνέει ο επαγγελματισμός, μα πάνω από όλα ο πατριωτισμός των Ενόπλων Δυνάμεών μας
Όσο ορισμένοι συμπολίτες μας, καλή τη πίστη θέλω να πιστεύω, παίζουν «στρατέγκο» μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ή του τάμπλετ τους, οι γυναίκες και οι άντρες των Ε.Δ. και ειδικά του Πολεμικού Ναυτικού και της Αεροπορίας είναι μεταφορικά και κυριολεκτικά «με το δάκτυλο στην σκανδάλη». Το συμβάν με την «επακούμβηση» της φρεγάτας «Λήμνος» και τις φαινόμενες σοβαρές ζημιές που προκάλεσε στην τουρκική φρεγάτα δείξανε ξεκάθαρα το αξιόμαχο, αλλά και τις διαθέσεις των ελληνικών δυνάμεων.
Όμως, η σύνεση της κυβέρνησης και η ψυχραιμία των Ε.Δ. μας είναι απαραίτητο να συμπληρωθούν ως γενική εικόνα από την ομοψυχία όλων μας. Γιατί είναι τουλάχιστον άδικο για τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή μάχονται για τα δίκαια και τα συμφέροντα της πατρίδας μας, τόσο στο διπλωματικό πεδίο, όσο και στις θάλασσες και τους αιθέρες της Ανατολικής Μεσογείου, εμείς οι απλοί πολίτες να μην επιδεικνύουμε την ελάχιστη αναγκαία ομοψυχία, την απαραίτητη συμπαράσταση στις Ένοπλες Δυνάμεις μας και την μέχρι τώρα επάξια κερδισμένη εμπιστοσύνη στην ελληνική κυβέρνηση.
Ελάχιστη υποχρέωση και καθήκον, τουλάχιστον, να μην αναπαράγουμε ελαφρά την καρδία την τουρκική προπαγάνδα, απλά επειδή εξυπηρετεί κάποια μικροκομματική μας ιδεοληψία ή γιατί νομίζουμε πως έτσι χτυπάμε την κυβέρνηση, που για τον οποιοδήποτε δικό του λόγο ο καθένας έχει το δημοκρατικό δικαίωμα να μην συμπαθεί, ενώ στην ουσία χτυπάμε την πατρίδα μας.
Ας πρυτανεύσει για μια φορά λοιπόν η λογική στην αξιωματική αντιπολίτευση και ας ενώσει τη φωνή της δίπλα στη δική μας δείχνοντας πως παρ’ όλες τις διαφορές μας, πάνω απ’ όλα είμαστε Έλληνες και για το καλό της πατρίδας μας θα κάναμε ενωμένοι τα πάντα. Δεν θέλουμε άλλους «εφιάλτες».