Άρθρο μου στο meaculpa.gr
Είμαστε σε πόλεμο. Η πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση που βιώνουμε σήμερα αφήνει κάθε μέρα το σημάδι της στη ζωή μας.
Την ίδια στιγμή όμως γίνεται και ένας άλλος επίσης ακήρυχτος πόλεμος. Αυτός στα σύνορά μας στον Έβρο.
Η Τουρκία δεν έχει πάψει να προσπαθεί εργαλειοποιώντας το μεταναστευτικό ζήτημα να προσπαθεί να παραβιάσει τα σύνορά μας. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μέσα στην μεγαλομανία του οθωμανικού αυτοκρατορικού του ονείρου, επιμένει να μας επιτίθεται.
Και εκεί είναι κάποιοι άλλοι ήρωες, ήρωες που δεν μιλάει κανείς. Οι συνοριοφύλακες και οι άνθρωποι της αστυνομίας και των ειδικών σωμάτων ασφαλείας. Οι άνθρωποι που πιστοί στο καθήκον, φυλάττουν ό,τι ιερότερο: Τα σύνορα της πατρίδας μας.
Ξεχάσανε οικογένειες, ξεχάσανε ιούς, ξεχάσανε τα πάντα για να κάνουν το καθήκον τους.
Εμείς δεν έχουμε άλλη επιλογή: πρέπει να υπερασπίσουμε τη χώρα και από τις δύο απειλές που υφιστάμεθα ταυτόχρονα.
Όταν κάποια στιγμή οι δύο αυτές κρίσεις που βιώνουμε αντιμετωπιστούν και φύγουν από το προσκήνιο, εμείς δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε. Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ούτε τους ήρωες με τις άσπρες και πράσινες μπλούζες ούτε τους ήρωες με στολή. Ως κοινωνία οφείλουμε από τις δοκιμασίες αυτές να βγούμε ισχυρότεροι και σοφότεροι. Και να αντιμετωπίζουμε πλεον με τον πρέποντα σεβασμό και το υγειονομικό προσωπικό, και το προσωπικό των σωμάτων ασφαλείας. Ειδικά όσον αφορά τους τελευταίους, είναι υποχρέωσή μας να αντιστρέψουμε μία τάση υποτίμησης, επιθετικότητας και χλευασμού που δυστυχώς μέρος της κοινωνίας είχε υιοθετήσει έναντι τους.
Τα «μπατσοι» και «καραβαναδες» είναι αναγκαίο να κοπούν μαχαίρι. Γιατί προσβάλουν εμάς. Όχι αυτούς.
Αυτοί κάνουν αυτό που ξέρουν. Να υπηρετούν την πατρίδα τους. Και απέδειξαν πως το κάνουν καλά, πολύ καλά όταν τους αφήσουν και όταν η πολιτική ηγεσία τους το επιτρέπει.
Όμως και η πολιτεία πρέπει να σκύψει πάνω στις ανάγκες αυτών των ανθρώπων, παρέχοντας τους τον βέλτιστο εξοπλισμό για να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά και αποδίδοντας τους την οφειλόμενη ηθική και υλική ανταμοιβή.
Οι δυσκολίες που σήμερα αντιμετωπίζουμε μπορούν με σχέδιο, υπομονή και επιμονή να ξεπεραστούν -και θα ξεπεραστούν. Όχι όμως για να γυρίσουμε στην προηγούμενη κατάσταση, αλλά για να οικοδομήσουμε μία νέα κανονικότητα στην οποία η δημόσια προσφορά, η υπηρεσία χάριν του κοινού καλού και της πατρίδας, ανταμείβεται και τιμάται.
Γιατί μόνο οι κοινωνίες που θα το πράξουν αυτό θα μπορέσουν να υπερβούν και τις μελλοντικές κρίσεις που ως Ελλάδα, αλλά και ως ανθρωπότητα,θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε.
Ως τότε όμως να γνωρίζετε πως έχετε την ευγνωμοσύνη μας και το σεβασμό μας. Όχι απ όλους αλλά από τους περισσότερους.
Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας.