Με αφορμή την τραγική επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου, θέλω να ασχοληθούμε με ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Την μόνιμη εργαλειοποίηση αλλά και την εκμετάλλευση των νεκρών (που βολεύουν) την αριστερά. Μην ξεχνάμε πως κάθε νεκρός που εξυπηρετεί την ατζέντα της, γίνεται για την Αριστερά ένας μάρτυρας, ένα νέο αφήγημα που θα προσηλυτίσει κόσμο κοντά της. Το ίδιο έγινε με τον Φύσσα, το ίδιο με τον Ζακ, το ίδιο φυσικά και με το παραπάνω με τον Γρηγορόπουλο.Εδώ έχουμε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις που η αριστερά τις επέλεξε για να αντλήσει δήθεν ηθικό πλεονέκτημα. Και οι τρεις νεκροί ήταν αποτέλεσμα διαφορετικού λόγου και ενώ έχουμε δει και άλλες δολοφονίες οι αριστεροί επέλεξαν τις συγκεκριμένες.Η μητέρα του Παύλου Φύσσα ηρωοποιήθηκε λες και δεν είναι ηρωίδες όλες οι μητέρες των παιδιών που έχουν δολοφονηθεί, δεν είναι ηρωίδες οι μητέρες των νεκρών της Μαρφιν, δεν είναι ηρωίδες όλες οι μητέρες των δεκάδων θυμάτων της 17η Νοέμβρη.Μάλλον όμως δεν είναι για τους αριστερούς ηρωίδες οι μητέρες των δύο παιδιών που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ έξω από τα γραφεία της ΧΑ στο Νέο Ηράκλειο.Δεν είναι φυσικά ηρωίδα η μητέρα της Μυρτώς αλλά και η ίδια η Μυρτώ που βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε από Πακιστανό με αποτέλεσμα να ζει με μόνιμη αναπηρία;Αλήθεια, θυμάστε όμως κάποια κινητοποίηση ή κάποια διαδήλωση για τους νεκρούς της Μαρφίν, τα παιδιά αυτά ή την Μυρτώ; Κάποια εκδήλωση για τα δεκάδες θύματα των στιγνών δολοφόνων της 17 Νοέμβρη; Φυσικά και όχι. Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν στηρίζει κανένα από αυτά τα θύματα το αφήγημα που προσπαθούν να στήσουν.Ειδικά για την εγκληματική οργάνωση της 17 Νοέμβρη δεν έχουν ντραπεί στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να πουν πως «πάλευε για ιδανικά»! και άλλες φαιδρές δηλάωσεις, ενώ την ίδια ώρα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τρέχανε ως μάρτυρες υπεράσπισης των στυγνών δολοφόνων της 17 Νοέμβρη.Αν είναι δυνατόν να βαφτίζουν τις στυγνές δολοφονίες πάλη για ιδανικά. Σε καμία περίπτωση δεν θα συζητούσαμε το να καεί η Αθήνα για τα θύματα της Μαρφιν όπως δεν έπρεπε να έχει γίνει και να γίνεται και στις περιπτώσεις που έχει επιλέξει η αριστερά να τιμάει και να θυμάται.Τι έγινε όμως εκείνο το Σάββατο βράδυ του 2012; Ο έφηβος Γρηγορόπουλος έχασε τη ζωή του δολοφονημένος άδικα μετά από σφαίρα του αστυνομικού Κορκονέα. Όταν μαθεύτηκαν τα νέα, η οργή των νέων κατέληξε στο να καίγεται τρεις μέρες συνεχόμενες το κέντρο της Αθήνας αλλά τα επεισόδια και οι καταστροφές επεκτάθηκαν γρήγορα σε όλη τη χώρα. Σύμφωνα με απολογισμό του ΕΒΕΑ, στην Αθήνα ζημιές υπέστησαν 435 επιχειρήσεις (37 με ολοσχερή καταστροφή), συνολικού κόστους 50 εκατομμυρίων ευρώ. O Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης αναφέρθηκε σε 88 επιχειρήσεις που υπέστησαν καταστροφές στην πόλη, από τις οποίες 10 καταστράφηκαν ολοσχερώς. Τα στοιχεία του απολογισμού παραδόθηκαν στο αρμόδιο υπουργείο για να ξεκινήσει η παροχή αποζημιώσεων σύμφωνα με τις σχετικές εξαγγελίες της κυβέρνησης. Στο περιοδικό Economist αναφέρεται μια εκτίμηση των ζημιών σε πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ. Περιττό να πούμε πως πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις ποτέ δεν κατάφεραν να ξανανοίξουν. Και όλα αυτά γιατί;Κάθε λογικός άνθρωπος καταδικάζει απερίφραστα την πράξη του Κορκονέα, είτε είναι αριστερός, είτε δεξιός χωρίς όμως να διαλύσει μαγαζιά και να καταστρέψει ζωές και περιουσίες . Ο Κορκονέας δεν έπρεπε να τραβήξει όπλο, ακόμα και σε μια ακραία πρόκληση, παρά μόνο για να προστατέψει τη ζωή του ή τη ζωή πολιτών αν βρίσκονταν σε άμεσο κίνδυνο. Πόσο μάλλον εάν μιλάμε για έναν 15 χρονο έφηβο. Εάν λοιπόν κάποιος φέρει την ευθύνη για το φόνο, αυτός είναι αποκλειστικά ο ίδιος ο ειδικός φρουρός και κανένας προϊστάμενός του, υπηρεσιακός ή πολιτικός. Άρα Γιατί η από όλους καταδικαστέα ενέργεια του ειδικού φρουρού που οδήγησε στον θάνατο ενός εφήβου συνδέθηκε με το κράτος, με την κυβέρνηση και με την πολιτική της;Γιατί πολιτικά τους ΒΟΛΕΥΕ. Επειδή πολύ απλά αυτή είναι η τακτική της Αριστεράς . Μόνο έτσι μπορεί να εξυπηρετηθεί το αφήγημά της.Στο πρόσωπο των δολοφόνων που επιλέγουν συνδέουν το κράτος και κάθε αντίθετη ιδεολογία από τη δική τους. Όταν μπορεί να παρουσιαστεί από την αριστερά το θύμα ως πολιτικά τοποθετημένο κοντά στον δικό της χώρο επιλέγεται το έγκλημα ως αξιοποιήσιμο και ενεργοποιείται ο σχετικός μηχανισμός. Όταν αντίθετα το θύμα δεν συνδέεται εύκολα με την αριστερά είναι απλά θύμα ενός εγκλήματος. Διαχωρίζονται με λίγα λόγια οι δολοφονίες σε εκείνες που οι δολοφονημένοι ζητούν δικαίωση και σε εκείνες όπου οι δολοφονημένοι δε χρειάζονται δικαίωση.Πάνω απ’όλα όμως η αριστερά θέλει να αναδεικνύει θύματα, μια τακτική που ακολούθησε από την εποχή της Κατοχής, των Δεκεμβριανών και του Εμφυλίου, γιατί η τακτική τους από τον μέγα ηγέτη τους τον Στάλιν ήταν μια: «δημιούργησε λαϊκή δυσαρέσκεια και δρέψε τα οφέλη». Η αριστερά δεν βασίζεται σε Γεγονότα. Χρησιμοποιεί τα γεγονότα πάντα με μια διαστρεβλωμένη οπτική γωνια ώστε να δημιουργήσει το αφήγημα που την βολευει.Εκμεταλλεύεται με χυδαίο τρόπο του νεκρους που εκείνη επιλέγει προσπαθώντας να καταδείξει ως ένοχο το Κράτος και κατ’επέκταση την όποια Κυβέρνηση αντιπολιτεύεται. Θέλουν να κάνουν τον απλό, ανενημέρωτο πολίτη να αγανακτήσει και να στραφεί εναντίον της Κυβέρνησης. Όπως έλεγε και ο Μάο και ασπάζονται πληρως τα λόγια του: “μεγάλη αναταραχή , θαυμάσια κατάσταση” . Την ίδια ακριβώς τακτική χρησιμοποιούν και σε κάθε πράξη βίας. Δυστυχώς αυτό το κάνουν μέσω ενός πολύ ισχυρού μηχανισμού, τόσο στην εκπαίδευση, όσο και στους δημοσιογράφους. Γίνεται συχνά ένας διαγωνισμός όψιμης ευαισθησίας. Έτσι, η κάμερα θα δείξει επιλεκτικά τον τραμπούκο που κλωτσάει στην πλάτη τον αστυνομικό, σαν «λαϊκό αγωνιστή», ή τον πρώην παλαιστή που είχε την ατυχία να προσπαθήσει να τα βάλει πριν λίγες μέρες με την Αστυνομία, ως «αθώο θύμα που τον έπιασε από το λαιμό το όργανο καταστολής». Η συνταγή είναι απλή: Όποιος προπηλακίζει, επιτίθεται, χτυπάει, καίει αστυνομικούς είναι «λαϊκός αγωνιστής» που παλεύει για τα δίκαια του λαού, ενώ όποιος αστυνομικός αντιστέκεται και επιβάλλει το Νόμο, είναι «όργανο καταστολής ενός αυταρχικού ή φασιστικού κράτους». Μην ψάχνετε πολύ για αποδείξεις ή για πραγματικά γεγονότα. Δεν τους αφορούν. Τις προθέσεις τους τις μαρτυρούν τα ρόπαλα που είναι μεταμφιεσμένα σε σημαιούλες σε κάθε πορεία τους. Σε οποιοδήποτε ευνομούμενο Κράτος θα ήταν αρκετός λόγος για να δουν τα κάγκελα της φυλακής. Και φυσικά, όλες αυτές οι τακτικές έχουν σαν κύριο στόχο να αποπροσανατολίζουν κάθε φορά από τα σοβαρά προβλήματα που καλείται μια Κυβέρνηση να αντιμετωπίσει και να μεταφέρουν τον διάλογο σε ένα καταγγελτικό και συγκρουσιακό πεδίο, απ’όπου δεν θα βγει απολύτως κανένα συμπέρασμα.Πλέον όμως οι κοινωνικές συνθήκες έχουν ωριμάσει ώστε να απομονωθούν αυτοί που χτίζουν ατζένα εκμεταλλευόμενοι νεκρούς γιατι ο κόσμος να καταδικάζει κάθε εγκλημα, κάθε πράξη βίας χωρίς αστερίσκους. Δεν έχει η αριστερά κανένα ηθικό πλεονέκτημα για να αποφασίζει το είδος και το περιεχόμενο της όποιας δικαίωσης των νεκρών.Και θα πρέπει να πάψουμε να της αναγνωρίζουμε το προνόμιο να ταξινομεί τις δολοφονίες και τις άλλες βίαιες πράξεις σε πολιτικά καταδικαστέες και πολιτικά αδιάφορες, σε αυτές που είναι για το καλό των λαού και σε αυτές που στρέφονται κατά των πολιτών .Ολοι όσοι δολοφονήθηκαν θα πρέπει να μνημονεύονται με σεβασμό και αξιοπρέπεια. Όσοι προχώρησαν σε πράξεις βίας θα πρέπει να καταδικάζονται. Οι συγγενείς και γονείς των θυμάτων είναι εξισου ήρωες όλοι τους. Κανένας δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο. Οφείλουμε να μην αφήσουμε άλλο την εκμετάλλευση και το διαχωρισμό θυμάτων στο έλεος της αριστεράς . Δεν βάζουμε πρόσημα στον θάνατο, δεν ευτελίζουμε τα θύματα με αλλότριους σκοπούς που μας εξυπηρετούν και πάνω απ όλα σεβόμαστε τη μνήμη τους και τους ανθρώπους που τους έχασαν τόσο ξαφνικά και άδικα.
