Ο GDPR (Άρθρο 4) κατατάσσει τη διεύθυνση IP στα προσωπικά δεδομένα ως “identification number”. Ωστόσο, η IP είναι απλώς ένας μοναδικός αριθμός που αποδίδεται σε συσκευές συνδεδεμένες στο διαδίκτυο, χωρίς άμεση σύνδεση με φυσικά πρόσωπα. Η ταυτοποίηση της IP με συγκεκριμένο άτομο απαιτεί είτε εθελοντική δήλωση του χρήστη είτε νομική διαδικασία μέσω του παρόχου διαδικτύου.
Επιπλέον, οι περισσότεροι χρήστες έχουν δυναμική IP που αλλάζει τακτικά. Γι’ αυτό, πολλές τεχνολογικά προηγμένες χώρες (Αυστραλία, Ιαπωνία, ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ) δεν τη θεωρούν προσωπικό δεδομένο.
Ο χαρακτηρισμός της IP ως προσωπικού δεδομένου στην ΕΕ δυσχεραίνει τις επιχειρήσεις, καθώς απαιτείται συγκατάθεση χρήστη για την επεξεργασία της, παρότι δεν αποκαλύπτει από μόνη της την ταυτότητά του. Η ρητή άδεια του χρήστη αναγνωρίζουμε ότι είναι απαραίτητη για τα πραγματικά προσωπικά δεδομένα τα οποία αποκαλύπτουν τη φυσική ταυτότητα του χρήστη, χωρίς ωστόσο η IP να θεωρηθεί κάτι τέτοιο.
Υπό αυτό το πρίσμα, ερωτάται η Επιτροπή:
1. Με ποιον τρόπο προτείνει η Επιτροπή να επιλυθεί το θεμελιώδες τεχνικό πρόβλημα θεώρησης της IP ως προσωπικού δεδομένου, τη στιγμή που δεν αποκαλύπτει αυτόματα κάποιο προσωπικό φυσικό στοιχείο ταυτότητας του χρήστη;
2. Μπορεί η Επιτροπή να εντάξει την απαραίτητη τροποποίηση στον GDPR, η οποία θα αποχαρακτηρίσει την IP ως προσωπικό δεδομένο;